همه ی شامیان در تعجبش مانده که مگر علی نماز می خوانده؟!
ای علی بمان نرو مسجد که پرندگان هم به هرکجا رانده
چند شبی به انتظار فقیران باز بچه هاشان به زور خوابانده
ضرب زهری چه خوش شدی مولا! سوی حق رهسپار و جامانده
تو چگونه بنده ای شیرالله دشمنان هم بعد تودرمانده
سجده بر حق چقدر تماشایی خون و محراب عجب بنده
حافظ چو نمود آغاز بیت الغزل شعرش یاری بشد از بالا در آخر هر بیتش
ساقی قدحی پر کن از جام معلایی برریز به کف یارا ناکن ز منش عیبش
ای دوست مرا دریاب ای دوست مرا ببگیر ای دوست سلامی ما دوری و منم رندش
این جان به لبم آمد مارا تو خدایی کن خسته شده ام از نفس همچون گدهی عیشش
این عمر دگر ناید ما رفته شویم آخر یا لطف کن و بنگر یا خرج کن این جنسش
اشکی بدهم یارا تا سوزش آن دیده از این دوجهان بندد هر میل ز او غیرش
ای چشم ببار آخر تا زنده شوی اینبار روزی دهم ای منعم تا گریم از آن عشقش
هان گشتی تو (درون) مغلوب از لطف خداوندی یا خسته شدی از خود در بند خودت حیفش
پسر نور هفتم سید علاءالدین حسین که بخشیده مرا نور دوچشم آن نور عین
رفتمی پیشش ز دور با یاد خویش در حرم گویم ز خود احوال ریش
حالمی جتما بداند او نداند نزد رب؟ که مرا خود رهسپارم کرده اینجا با طرب
ای دوای دردهای بی کسی درماندگی یک نظر بنما به ما تا جان دهم به سادگی
من کجا راه خودم پیدا نمایم ره تویی از کجا گیرم سراغی از بهاران با نویی
ای که شاهان سرفرود آرند بر درگهت دست گیرم به سوگند برادرها شهت
من که هیچم نزد تو یادم دهی راه خدا؟ من ندانم هیچ چیزی خود بکن دردم دوا
تا شوم بیچاره ات یا نوکرت یا خادمی آرزو باشد شهان در کنج صحنت خانه ای
ای که بسیاران شفا دادی ولیکن بیخبر چه شود من را کنی درمان بذون اشک تر
من امیدم را ببستم پیش تو در کوی تو لطف کن نامم نوشتن از خواصان راه تو
من نشاید جای در آن دل زخمت شوم لیک شرمنده شدم از آمدن آخر روم
نمی دانم در آن فکر نجست چه حالی بود ای سوسک
نه غم دارم تو را کشتم به زیر پای خود ای سوسک
تو را کشتم نه انگار است ظلمی نه جرمی و هم آهی
عذاب خداوندی گزیبانم نشد ای سوسک
در این فکرم که گر مخلوق او را کشتمی ای داد
عذابی نائلم گردد که باشد تا ابد ای سوسک
تو گر زشتی نجسی گر چندش برم باشی
نهایت خالقی داری عاشقت باشد ای سوسک
چرا از کشتنت دلمرده یه با وجدان نمی گردم
چه آسان میکشند یاران را مثال کشتنت ای سوسک
چه خرسندم تو را کشتم و لیکن لااقل خوشرو
به یادت شعر میسازم به فکرم، جان ای سوسک
دلم خون است و حرفی بر زبان جاری و اندوه است و برخورشید جهان بازی
کسی از من نمی پرسد چرا خوارم و زینب را هم که بردند و خدا باقی
هزاران گلتر از گل از تو می خواهند که آبی هست نی کجا رفت است آن ساقی
نگاهی کن تو پرچم را بدست فضل حسین فاطمه چه شد را بعد تو خود دانی
خموشم تا رسم بر شام خونخواران که گویم حرف خود را با اندکی دادی
بگویم ای مسلمانان پیمبر دید و فرزند نبی را بر سر نیزه اندازی؟
هزاران فحش و دشنامی نثارم کرد نه دین داری نه غیرت بعد از این خوابی؟
بریزید خون و بر من سنگ اندازید و طفل کوچکی را هم به زندانی؟
خدا داند خدا خواهد آبرو گیرد والا بدست خود غذاب سخت را حاکی
و خورشید نبوت را درو کردند و با نورش کندند برای خود چاهی
جهنم را برای خود خریدند و و باشند تا ابد درون چاه ظلمانی
چه شد ای یار زینب فهمیدی چه ها کردی؟ ندانستی که رفتی و مرا از خود جدا کردی؟
نمیدانم تو اینک پیش عرش میخندی؟ و میبنی منم با طفلت و درب را میبندی؟
تو رفتی لیک من ماندم خدا بیند تو آنچایی و پیش رب و من اندی
تو می خواهی که با خونت دست گیری و من با فریاد علی بر دل تو میبینی
و نور روشنت از دور انگار می آید امام بعد هم در راه و آذینی
که می خواهد که گیرد انتقام زینب را ؟ خدا داند ولی اینک تو رب را هم نمی بینی
حسین فاطمه هم بعدش عریان شد
و یار او قبل جنگ خود عریان شد
و زینب کبری ناجوانمردانه عریان شد
یزید ملعون برای عریان شدن بود و عریان شد
و تیر سه شعبه برای گلوی طفل عریان شد
و بعد آن خمینی درون قبر عریان شد
چرا چون حسین بی کفن بود و عریان شد
درون قبر و بعد شهادت ابوفاضل عریان شد
و مادرش کنار دردانه نالان شد
سپاه بی دفاع فرشتگان که نالان شد
پیامبران ازلی با چشم تر به حتم نالان شد
و زینب کبری ز درد و فراق بود که نالان شد
سه ساله طفل هم ندانسته نالان شد
سر پدر به بغل گرفت و بعد نالان شد
ومادری که بعد به آب چشم دوخت نالان شد
چگونه تحمل دیدن آب به یاد شش ماهه نالان شد
امام چهارم چگونه یاد واقعه کرد و آرام(پریشان؟!) شد
ز سجده های روز و شبش بود که آرام(پریشان؟!) شد
حسین جان بخواب که با رفتنت خدا هم آرام (پریشان؟!)شد
وزینب کبری درتماشای آخرین علی بود و آرام(پریشان؟!) شد
و نیزه های فراوان به قلب دوست آرام(پریشان؟!) شد
برای دیدن یک بار دگر پدرش ابوفاضل آرام(پریشان؟!) شد
و آسمان اول بعد این واقعه آرام(پریشان؟!) شد
که دیدار حسین بود و فرشتگان و خدا که آخر عرش آرام(پریشان؟!) شد
حمید باشد و لایق هرکس که کنج خانه نشست
به عمرش حتی یک بار زانو بغل گرفته شکست
درون قلبش خمیده سر به زیر گریه دمید
فرشته های خداوندگار را یکی یکی به خانه کشید
که ای ملک های تازه به دوران رسیده ی ملکوت
خبر ندارید که کجاست عشقم به زیر چرح کبود
اگر فسانه باشد و این دیدار و دیدنش خدا
چگونه پس این دل شده هوای کرب و بلا
نهنگ پیریم که به ساحل کشاندنم ای دوست
نباشد این مرگ و خودکشی ز من کز اوست
یکی صدا می کند یکی جدا می کند یکی می خراشتم
یکی دعا می کند تو را اگر نیایی که راحتم
همیشه راه خدایی باز و لیک سر به زیر
همیشه دوست نخواهی اگر خوری یک تیر؟!
شرافت نبوی همه جمع است و ما کوریم
پیمبر از اینجا رد شدست و ما هم دوریم
شهان عالم جهان همه که دیگه فهمیدند
و ثقل عالم هستی هم از نظر دیدند
و مردم ما اینبار یاد برده اند نه حاکمان شیرند
که دست خویش مردم نامرد رد کرده و شهان زیرند
که لقمه ی حلال نخوردند فکر عاقبتش نکنند
که سنت نبوی را به زیر پا له کنند
چگونه رد بکنیم تو را ز دشمن و مردم
نیامده ای چه بهتر که گشته اند سردرگم
دستی بکش برسرم که تا آخر کنار تو
می رقصم و می آیم و می مانم ز کار تو
رحمی بکن که اشکی بریزم سبکتر شوم
از زیر بازار تا آسمان ها برای تو
حرفی بزن بامن قهری مگر عزیز دلم
بارم شدست سنگین کلا سوار تو
در هرکجا پرندگان خوانند با صدای خوش
گویندتم صدایم کنید در هوای تو
آیا سزاست سوارم کنی کنار خویش
یا با پای خویش روم خاوران از نگاه تو
یک بندی طنابی بگردنم و فریاد مرگ
رحمی شود آیا به منم دربهار تو
جغدی صدایم زند بیا در کنار من
ترسم آخر روم شوم آخر فدای تو
یک آسمان ستاره بچینم برای او
یک زلزله ی هشتی نیامد ز پای تو
دردم دوا نمیکنی که ببینم چه می شود
هین رنگ غمگین آسمان ز راه تو
امشب صدای باغ می کند تو را صدا
لیکن هنوز ندانم کجایی فدای تو
هرآنقدر که «درون» خوابدش نمی چایدش
هر روز می شنود انگار ز دوران صدای تو
مشتی زباله جمع کن قدر مرا میدانی
مشتی پیاز پوست بگیر آه عجب دردی
با من همیشه باش تو که همیشه هستی بود
با من ادامه بده که بی تو من خوشبختی
آلوده است راه چاه؟ فقط اندکی بکش دادی
در آسمان نگرد که همینجاست فریادی
ماهی دلت بخواهد آفتابه ای پر کن
برکن بریز کل موی سرت آه عجب حالی
با مغز من پسته بکن آب بریز همانجایت
یک دسته گل بخر بکوبش به دیواری
یک ساعت کهنه بخر که کمی هم بخوابدش طفلک
هم یک پلنگ پلاستیکی که بخواهد کمی بادی
یک نعلبکی که با اره ببری کل تنش
یک میوه ی بهاره که با دستان خویش پاره پاره اش سازی
کودی بپاش با دست خویش برگیاهان خاک
گویند دوا است کودتازه برگیاه باید بیاندازی
بر روی پنبه ای هم یک قطره قطره خون بریز
جانت نخواستیم که اصلا مف بریز دمسازی
یک سبد بیار بریزم درونش یک دانه سیب زمینی
بعد ازدباج هم هنوز هست انگار راهی
من برای تو میگم تو اصن نمی آیی من برای تو می آم تو ولی در نمیابی
شب و روز می نویسمت ز عشق و وفا دوست داری بمانم هنوز هم به کنج تنهایی
یک نظر یک سلام هم کافی ام بود ای دوست نکند ترسیده ای که دگر نمی آیی
تو که خوب می دانیم که در حبسم شکر ایزد فراهم است نان و دارایی
من که آب از سرم گذشت ولی ای دوست تو بمانی و صدهزاران به آقایی
نرم نرمک اندک اندک به مرگ نزدیکتر بشوم یاد مرگ بودنست به دانایی
شایدم نبودنم بهتر از بودن شایدم بعد مرگ مشهورم خدایی
یادی نمیکنندم این روزگار بدجنس ماراببر نمانیم در عین روسیاهی
رفتند شهیدان گمنام و آشنا به سما تو بمان ای( درون )که بد است آشنایی
آیا نریخت سنی خون برادرش را آیا نساخت باطل حکم پیمبرم را
آیا به جرم اینکه آید به گوش دل ها صوت نماز و قرآن تخریب بانگ اذان را
آیا نکشت سنی آن شیعه ای که میخواند سنی برادرش را حالا ببین زمان را
سنی نبود از اول مطلق ولایت علی بود چون نور گشت خامش نفرین شد کهکشان را
این سر بریدن تو راه همان لعین است ازکوزه آن برآید کان بودن قبلش آن را
از دامن شیاطین داعش برون بیامد بالاترین دشمن سنتی ترین زمان را
دلم خون از زمان عمر باقی به هر حالم ندانم حال فانی
بگویم خوش روم اینجا نمانم ندانم ماکه ام من هم ندانم
درفش کاویانم ده خدایا خری خواهم نه پیکان بلایا
هنوزم من به فکر کسب و رونق دوتا گاوم خرم گویندم احمق
دلم خواهم شوم در راه تجار شده محدود راه تاجر بدهکار
بگردیدم پی یک رحمت خاص کند بیمه برایم پول و الماس
ولی هر آنچه گردیدم دویدم به دنبال خرم رفتم ندیدم
به کوه و دشت و صحرا لاله دیدم پس از قدری دویدن هم بریدم
شود روزی بیاید باز باران شود خشنود آیا چشم ساران
شود آیا کویری را چو دریا ببارد رحمتش امروز و فردا
بیا مندل ثوابش کن گناهت بخر کل گلهای کودک راه فرارت
شش ماهه بجز آب و شیر دگر چه بخواهد
زخمی بخورده عدو را زیاران که نکاهد
شش ماهه را نه که آبی است و توانی نه یاوری
دردانه را ماندن به دور از برادرش؟نتواند
سیراب گشته ام ز تیر و تور عدو وانگهی
آمد زدور خدا و پیمبرش حالا پدر نسپارد؟
ای نینوا بسوز و داغ شو ز آتش همچنان
ما می رویم آخر ز قتلگه تا او چه دربرتان بیارد
گرمای تو کجا باشد و گرمای دوزخی
آن دوزخی که سعدیان تا به ابد زخویش بسازند
ای آسمان خدا تو چه خوب دیده ای
تشنه بماندم و تا تشنگان بفهمند و نهراسند
ای آسمان کو شرمت زدیده ی رباب
گر رسم تشنگی و شهادت نبود سیلی نرساند؟
رفتند یاوران به پیش رسول نبی لیکن بدان
گر صدهزار جان هم فدا کنند ز رسول الله نرهانند
هان ای ((درون)) به کدامین رهی به کجاها روی
یادت حسین و باشد توسل بکن تا تو هم نروانند
در خون خویش بغلت تو ای سالار کربلا
شاید به واسطه اش دوباره بربگردد زما حیا
این اکبر و آن اصغرت جان حسین من
او زینبی که دو چندان بکرد مصیبتت را سوا
ای قلب چرا سنگ گشته ای در این عزا
آیا نمی شنوی فریاد العطش را ز بچه ها
ای دل تو خود ببین که علمدار بی دست شده
تا شایدم کند سیر عطشه هر چه دیندارها
وقتی ز طفل شش ماهه ات حتی نبود
رحمی کجا کرده بودند کافران هم ازاین کارها
هان ای "درون" کجا دیده ای تو کربلا
کز آن هزار زخم وسرنیزه مخفی نشد انوارها
امشب نماز خواندم در حالت جدایی خندان ادا کن اینبار ای مرد سوگواری
گفتم ز قبل پرواز آیا چه بایدم کرد درحال جنگ محراب دور از ریا خدایی
آیا دهان ببندم در دل نماز خوانم یا با نوای دلکش خوانم نماز و رازی
یا با صدای بچه با رب سخن همی گفت در حین خواندن رب حین نماز که دانی
درفکربودم امشب آیا چه می توان گفت با آنکه دیده بودم عکسان مرد باقی
اینبار «درون» ادای خنده گرفت صورت عالم در حسرتش ماند حین نماز فانی
سخت است بهشت بدون دلبر ما را رفتن به بهشت بدون یاور ما را
آن روح خدا در آن عذابی است الیم غافل زخدا کنار حوری حالا
ای دل تو بیا کنیم اصلاح امور تا خوش برویم به سمت یاران یارا
تا خوب شویم به اصلاح عباس حسین تا جان بدهیم به راه جانانان جانا
شرمنده نمانیم به مرگ نا حق باری تا خون بدهیم نه مرگ آسان راما
تا هیچ نمانده باشد از پیکر خویش تا اینکه بیایند سر مزار ما آن بالا
هان ای تو درون سنت نیکی بگذار تا هرچه بماند وصی رب را باما
http://s5.picofile.com/file/8131273550/87ahkhoda.mp3.html
-------------------
آخ خدا سوی تو رهگذرم کوی تو همسفرم دربه درم خانه سرم روی تو
از دگران تاج سران پرس و دوابروی تو دلبر من همسفرم آخ خدا حور تو آه خدا حور تو
در همه جا نور تو از همه رنگ عود تو از دو جهان برهمگان دربرمن جود تو
آه خدا مانده ام شاخه ی گیسوی تو از من دل خورده نگیرند و بدان خوی تو
ای دل من شاه دین رفته پی اش بی کمین نعره کشان تاله کنان بربکند موی تو
از سره کین تازه نوین می برد اندوه تو از من افسرده بپرس حال بدان جون تو
